Bir transseksüel arkadaşımızın daha 'cinayetine' şahit olduk..

İntihar öncesi veda mesajının yayınladığı Eylül isimli bir transseksüelin videosu paylaşımdaydı facebook sayfalarında. Mesajında, "Ben artık yapamıyorum, 24 yaşımı sonlandırıyorum.. Yapamadım, çalışamadım, bana çok engel oldular, mağdur ettiler.. Anne, köpeğimi sana emanet ediyorum. Onu kimseye verme. Çişini evin içine yapmıyor. Ona kızma. Bu, son video, son haykırış..." .Tabi mesajını göz yaşları içinde veriyor. Gazetelere bakıyorum... Evet, "Eylül Cansın isimli trans, bu sabah polisin ikna çabalarına rağmen boğaz köprüsünden atladı ve intihar etti." diyor. Haberden öğrendiğime göre, Eylül intihar etmeden önce videosunu facebook sayfasında paylaşmış.

 

Ne diyebilirim ki, ne denilebilir ki... Her eşcinsel veya transseksüel ölümünün ardında bir şeyler yaza yaza söyleyecek sözüm çoktan bitti. Bu bir intihar değildir, bu bir cinayettir dedik ve demeye de devam edeceğiz. Çünkü ötekileştirilmiş bir bireyin intiharının arkasında yatan toplumsal gerçekler vardır. Eylül de intihar videosunda söylüyor zaten. "Yapamadım, çalışamadım, engel oldular, mağdur ettiler..." diye.

 

Cinsiyetçi toplumun ayrımcılığından başka bir şey değil bu. Homofobiden, transfobiden başka bir şey değil bu intiharların sebebi. Bize insanca bir hayat sunuldu da biz mi yaşamak istemedik. Sebebi her ne olursa olsun, bu tür intiharların ucu heteroseksizme dayanmaktadır. Tabi bunu anlamayacak veya anlamak istemeyecek çoğunluğun egemen olduğu bir dünyada yaşıyoruz. Çünkü işlerine öyle gelmektedir.

 

Biliyorum hiçbir sebep bizi hayattan vazgeçirmemeli ama herkesin dayanma kat sayısı bir değildir, herkesin yaşadığı zorluklar bir değildir, yaşanılan ortam bir değildir... Şartlar eşit olsaydı, yani LGBTİ'lerin yaşama şartları heteroseksüellerle eşit olsaydı, eşcinsel ve transseksüel intiharları olmazdı. Bu intiharların sebebi eşitsizliktir, LGBTİ'lere haklarının teslim edilmemesindendir, devletin duyarsızlığındandır, bizleri korumamasındandır, bizleri yasal olarak tanımamasındandır.

 

Yarın sabah olacak ve hiç kimsenin umrunda olmayacak bu intihar. LGBTİ'lerin hakları için mekanizmayı devreye sokamayacak bu intihar. LGBTİ'ler toplu olarak intihar etse bile, heteroseksizmin umrunda olmaz çünkü. Daha "oh be, zahmetsizce kurtulduk" bile derler.

 

LGBTİ'lerin yapacağı tek şey var giden LGBTİ'lerin ruhlarına birazcık olsun saygıları varsa. Mücadele etmek. Görünür olmak. Hayatlarını yapılarına uygun yaşayarak dünyanın dengesini sağlamak. Çünkü görünür olmamak bizim yok olmamızı daha da kolaylaştırıyor. Gizli bir şekilde günü kurtararak yaşamak, yarınımızın garantisi değil.

 

Bu günlerde beni çok rahatsız eden bir söz var; "Her LGBTİ görünür olmak zorunda değil, her LGBTİ mücadele etmek zorunda değil". İnsan görünür olmazsa nasıl yaşayabilir ki. İnsan görünür olmazsa, onun yaşama hakkına nasıl saygı duyulur ki? Bu intiharların sebebi, temel sebebi, işte bu vurdumduymazlığımız, işte bu mücadelesizliğimiz, işte bu yarınımızı düşünmememiz. Tamam baş sorumlusu heteroseksist sistem ama biz de sessiz kalarak yok oluşumuza katkı sağlamış oluyoruz.