Lezbiyen dünyam2;

Her bir eşcinselin hayatlarında kabul görmediği anlar vardır.
Bir kız/erkek olup, bir kızla/erkekle el ele gezmek şimdilerde çok güç.
Insanların sizi taciz edercesine o bakışlarına maruz kalmak kimsenin hoşuna gitmez.
Ama eşcinsellere ön yargılı bakan çoğu kişi empati kurmayı denemiyor.
Kendilerini bizler yerine koymayı denemiyor.
Ne yazıkki bazı sayfalarda gördüğüm 'eşcinsellik özentiliktir.' yazıları pekte ilerleyemediğimizi gösteriyor.
Sadece kendi şahsıma dair yazıyorum, neden eşcinsellik özentilik olsun ki?
Üstelik toplum hala bunu kabullenemeyip, milyonlarca gencin bu yüzden intihara başvurmasını bilmemize rağmen. Birde büyüklerimizden duyduğumuz o cümle yokmu.. 'Biz eskiden böylemiydik?'
Susmayı değilde, konuşmayı tercih etmenin nesi yanlış?. Bir insanın kendini savunabilmesi ne güzel bir şeydir oysaki. Fakat kendini size karşı savunan kişi dışında öyle değil mi? Bazılarımız ne yazıkki bunu anlıyamıyoruz.. Yargısız infaz yapan çok kişi tanıdım hayatımda.  Size bu konuda açıkça kendi fikirlerimi sunmak istiyorum.  Eşcinsellik ne güzel şeydir aslında, ön yargılar kalksa ortadan.
Eşcinsel olmak şu zamanda sınanmaktır. Biz sürekli, toplum tarafından sınanıyoruz.
Kimilerimiz bir köşeye saklanıyor, kimilerimiz duygularımızı saklıyoruz. Ailesine belli etmemek için,
karşı cinsle çıkmak zorunda kalıyor kimileri.. Ve kimileri, SUSMUYOR. SAKLANMIYOR. BEN BUYUM VE HEP BÖYLE OLACAĞIM diyor.
Toplumu falan geçtimde, insan ilk kendini kabullene bilmeli. İşte ozaman her şey dahada kolaylaşıyor.
Ama eşcinselliğin çok daha farklı yönlerine tanık oldum çoğu kez.

Bazı eşcinsel arkadaşlarımız, kendini belli etmemek için diğer eşcinselleri küçümsüyor ne yazıkki.
Bunu çevresine söyleyip söylememek ona kalmış ama küçümseyip alay etmekle durumu dahada berbat hale getirmiyormuyuz? Fakat herşeye rağmen 'Ben eşcinselim' diyebilmek, büyük bir adımdır.
Arkadaşlarıma, dostlarıma lezbiyen olduğumu açıkladığım günler geldi aklıma.
Ben toplumun olumsuz tepkilerine kendimi okadar bir hazırlamıştım ki, lezbiyen olduğumu açıkladığımda
fazlasıyla olumlu tepki vermelerine karşı şaşkına dönmüştüm. Sürekli 'Nasıl yani? hiç mi tuhaf gelmedi?' diye soruyordum. Ve aldığım cevap herzaman 'Hayır neden tuhaf gelsin ki?' ve ben 1. şokumu atlatamadan 2. bir şok yaşamıştım açıkçası. Onların vermesini beklediğim tepkiyi, ben onlara vermiştim resmen. Sonra neden bunca zamandır söylemedim acaba diye kızmıştım kendime.
Ortada saklanacak bir durum yoktu kısaca. Böylece arkadaşlarıma karşı dahada rahat konuşmaya başlamıştım. Üstelik çoğu zaman bana fikir verip, hayatımı kolaylaştırmamı sağlayanlarda oldu.
Doğru çevre, bana verilen altın madalya gibiydi.

Benden bukadar, lezbiyen dünyam3'te görüşmek üzere :)